jueves, 24 de marzo de 2016

“Requinteiros” de tiempos idos

Sabiduría popular en la Galicia rural

Muchas veces entre las gentes de la zonas rurales se descubren mujeres y hombres de una formación cultural primaria o nula que son un pozo de sabiduría popular apoyada a veces por una memoria prodigiosa, como en los antiguos tiempos cuando, por la ausencia de libros, se transmitía oralmente el contenido de las obras clásicas. 

Esta entrada me da pie para recordar a un vecino de una parroquia estradense que aquí identifico con la foto que se incluye y que supo soportar este revuelto mundo durante noventa y siete años. No pretendo reproducir el tema de sus conocimientos de la vida y ambiente de la zona rural en la que se desenvolvió durante casi una centuria.

Su repertorio era variado e inagotable. Podía estar hablando horas y horas sin agotar el tema. Quisiera recoger sólo su curiosa estadística sobre el sueño e incluirla aquí en su idioma original: 

Unha hora dorme o galo /
dúas o cabalo /
tres o santo /
catro o que non é tanto /
cinco o estudante /
seis o camiñante /
sete o teatino /
oito o pelengrín /
nove o cabaleiro /
dez o maxadeiro /
once o mociño/
e doce o borracho.


Requinteiro de romería expontanea

Pero lo que más me admiraba era su extraordinaria habilidad para tocar la requinta. Me recordaba a aquellos antiguos “requinteiros” que las tardes de los domingos tocaba su instrumento en plan solitario ante un grupo de mozos y mozas y al compás de pasodoble hacía de improvisada orquesta.

Era además el organista oficial de los actos solemnes de culto en la parroquial con su armonio manejado a pedales, por supuesto. 


No hay comentarios:

Publicar un comentario