Era
a mediados de xuño cando coñecín a cacería máis carniceira de ovellas que
fixeran os lobos nesta comarca.
Dous
pastores ós que naquela semana lles correspondía o turno de levaren un rabaño
de ovellas ó monte, cansados de durmir case toda a semana no monte, acordaron
deixalo nun redil que consideraban moi seguro. Constaba dun cerrado con valo de
tres metros de alto e un portelo moi estreito.
Á
mañá seguinte, cando os dous pastores chegan ó redil para seguir co pastoreo, encóntranse
cun espectáculo terrorífico. Dentro do redil víanse só vinte ovellas que
atemorizadas pastaban intactas. Trinta máis balaban penosamente triscadas na
gorxa pola que lle saía o aire da respiración. As outras cento e pico estaban
mortas e amontoadas a carón do valo de redil.
Segundo
o parecer dos veciños, só foron dous lobos os que fixeron esta carnicería. O
lobo, cando encontra presa doada, ten o instinto de matar aínda que non estea
famento.
Como
non podían subiren polo valo para escaparen amontoaron as ovellas mortas
facendo rampla contra o valo e por ela subiron e escaparon. Para a súa comida
só levaron dúas ovellas.
Lémbrome
dos laios das mulleres que viñan do monte coas ovellas no colo triscadas na
gorxa e respirando penosamente.
Despois
da escola da tarde e cun calor abafante fomos o meu fillo e máis eu ata o monte
onde estaba o redil coas ovellas mortas. Era deprimente ve-las. O calor do día
fixeraas inchar tanto que ata botaban para fóra as partes das aberturas
naturais do corpo. O cheiro era tan intenso que tivemos que saír correndo monte
abaixo porque as náuseas eran fortes.
Ao
chegarmos á casa varias mulleres viñeron ofrecernos ovellas que estaban
triscadas pero aínda vivas e aproveitables, non tiñan dano algún pero,
lembrándome do que vira e cheirara no monte non fun capaz de aceptar ningún
ofrecemento.
No hay comentarios:
Publicar un comentario