A meiga do outeiro

Escenas presenciadas polo autor deste relato durante a súa estadía como mestre nunha escoliña no máis profundo da montaña ourensá a mediados do século XX. Escenas que nos levan a outros tempos, a outras culturas e a outras crenzas pero que aínda existían naqueles tempos. O que máis me admiraba era a súa respectuosa aceptación polas xentes do lugar coma se fora o espírito protector da parroquia.

                                                                                                                    

Era pola noitiña dun morno día de maio. Preto da aldea, na cima do Outeiro, estaba a Tía Manela a facer os seus rezos.

Tódolos días  ao anoitecer subía para o Outeiro e pregaba ós deuses  -así, en plural-  polos veciños, polos animais e pola demais facenda, polas colleitas e por todo o mundo en xeral. A primeira vez que a vin lembroume a silueta das ascetas en oración.

De xeonllos na laxe, os brazos alzados cara ao ceo e cunha voz moi aguda, ía debullando rezos que, a pesar de estar moi preto dela, non puiden descifrar. Palabras raras que me foi imposible identificar co galego, castelán ou latín. Na aldea tampouco sabían que oración rezaba e dicíanme que era analfabeta.

De vez en cando posteábase no chan, batía as mans contra a laxe, erguíase e trocando de orientación, volvía  outra vez coas mesmas cerimonias. Souben polos veciños a quén lle rezaba e por qué rezaba.

Parece ser que era unha obriga herdada de súa nai de rezar tódolos días polas persoas, animais e colleitas. Ela rezaba ós deuses todos do ceo, ós anxos bos e malos e a tódolos santos.

Na aldea tiñan moita fe nela pois libráraos de moitos males e perigos. Por suposto que na lista das obrigas da comunidade ela estaba liberada de prestar servizos pois xa levaba traballos dabondo.

Pasado algún tempo chegóuseme a facer familiar a silueta da meiga do Outeiro.