O baile de salón

Os mozos e mozas da aldea queren divertirse como é o desexo de toda a xente nova. Pero aquí non hai salón de baile coma na vila e teñen que arranxa-lo problema. A xuventude é xente de recursos. Nos domingos, durante as longas noites de inverno, conqueriron un “salón”, a espaciosa cociña de Manuela do Outeiro, e contrataron unha orquestra, a de Carme a Tobía

                           

Ó vi-la noitiña van chegando as mozas e pouco despois os mozos. Un ou dous candís de gas alumean malamente as negras paredes da cociña de Manuela. Fai a entrada solemne a Carme co seu instrumental: unha pandeireta. Non  hai presentación da orquestra nin do persoal da mesma. Óese un tamparratán, tamparrantán, tan tan, facendo un só moi suaviño ó principio  pero que vai aumentando de volume marcando un compas de pasodobre. Vanse acolando as parellas. Como hai máis mulleres, algunhas parellas son de mozas con mozas. Empeza entón Carme coa melodía e canta ó compás da pandeireta con voz aguda, chillona e sen modular:

“ O cura chamoume Rosa.

O cura chamoume Rosa, eu tamén lle respondín.

Sr Cura destas rosas, Sr Cura destas rosas non as hai no seu xardín...

Tamparrantán, tamparrantán, tan tan.”

E segue debullando a letra das coplas tan coñecidas da literatura popular galega. Coplas que reflicten todo o saber destas xentes, da súa vida social, da picaresca, dos traballos, das ledicias, das inquedanzas, das penas.

Cun áxil movemento de mans e o repenique dos dedos imprímelle un aire de pasodobre pero sempre coa mesma melodía: 

“Eu queríame casar.

Eu queríame casar, miña nai dime que é cedo.

Ela como está casada, ela como está casada, 

non sabe as ganas que eu teño.”

Fóra chove a mazo e o vento sacode as pólas dos carballos. Ata min chegan, moduladas polo vento as voces de Carme e o tamparrantán da pandeireta. Son case as once da noite cando a orquestra deixa de tocar. As mozas e mozos van saíndo parolando uns cos outros. Algunha nai está esperando á súa filla. Os mozos queren termina-la noite botando a partida na taberna de Xe de Orosa pero antes deixan uns patacóns na pandeireta de Carme, que ben merecido o ten. A propietaria do salón, Manuela do Outeiro, xa se da por ben pagada pois de cote vixía a súa filla pois o mozo non é de fiar.

Todo queda en silencio e soidade. A propietaria do salón vaise deitar que mañá é día de traballo. E así ata outro domingo. A noite vaise enfriando e as primeiras farrapas empezan a caer. Mañá seguro que aparecerá todo cuberto de neve.