Unha
nena, veciña inmediata da miña casa, comezou a súa escolaridade cun grupo de
nenos alá polo ano oitenta e oito. Tiña xa dúas irmás matriculadas en cursos
superiores e polo instinto de imitación que teñen os rapaces facía tamén os
seus deberes xa desde pequerrechiña e estaba a desexando que fose grande para
poder ir á escola. Ríase moito cando lle contaban que ía chorar cando empezase
o primeiro día de escola. Dicía que ela non choraría.
Pero
todo chega na vida e chegou a ser “grande” e empezou na escola de párvulos.
Como
xa lle coñecía as intención desta nova parvuliña presenciei o seu comportamento
nos momentos da entrada. E chorou, chorou desconsoladamente.
Cando
chegou á casa súa nai decatouse que viña cos ollos vermellos de chorar.
- Pero
meniña, ti non dicías que non ías chorar
e choraches coma todas?
-
¡Pero, mamá, como non ía chorar se choraban todas!
No hay comentarios:
Publicar un comentario